Πως μπορείς να χορέψεις σωστά όταν δεν μπορείς να κλάψεις σωστά;

Το πήραμε λοιπόν απόφαση. Το Σάββατο θα κάνουμε πάρτυ. ( Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε και πολύ σκέψη!). Θέμα πάντως δεν βρήκαμε. Μου πρότεινε η Μαρίνα σήμερα να το κάνουμε γραβάτα πάρτυ (καλή ιδέα) αλλά δεν το βλέπω να γίνεται γιατί υπάρχει ασυμφωνία στο administration. Δεν πειράζει. Ας είναι ένα απλό, βαρετό πάρτυ με 100 άτομα. Πω ρε γαμώτο! Πρέπει να καλέσουμε όλη τη πολυκατοικία γιατί αλλιώς θα μας φέρουν την αστυνομία και θα τρέχουμε.

Εδώ ο νόμος λειτουργεί διαφορετικά! Δεν έρχονται τη πρώτη φορά για να σου κάνουν προειδοποίηση. Έρχονται τη πρώτη φορά και σου κλείνουν το μαγαζί και μπορεί να σε πάνε και μέσα.

Αλλά δεν φοβάμαι τις ποινές τους. Το πολύ πολύ να φάω κάποιο πρόστιμο μωρέ. Και τι έγινε; Πάντως, σαν γενική διαπίστωση έχω να πω ότι το σωφρωνιστικό τους σύστημα είναι πολύ πιο ελαστικό από το δικό μας -σε άμεση σύνδεση, και ο θρήνος τους είναι πολύ πιο πολιτισμένος και θα το εξηγήσω αυτό.

Τι θέλω να πω; Χθες καταδικάστηκαν τρεις πακιστανοί που μαχαίρωσαν 13 φορές έναν 15χρονο Σκωτσέζο και στην συνέχεια τον έκαψαν ζωντανό. Για τη πράξη αυτή, οι άνθρωποι αυτοί καταδικάστηκαν σε 23 έως 25 χρόνια φυλάκιση και η μητέρα του παιδιού δήλωνε στις κάμερες ότι ένιωθε δικαιωμένη από την απόφαση!

Τώρα, για την ίδια πράξη στην Ελλάδα δεν θα περιμέναμε κάτι λιγότερο από 3 φορές ισόβια κάθειρξη και οι δράστες θα περνούσαν την δοκιμασία του να λιντζαριστούν από το πλήθος κάθε φορά που θα έβγαιναν ή θα έμπαιναν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ειδικά αν ήταν ξένοι (η Ελλάδα είναι από τις πιο υπανάπτηκτες χώρες το θέμα του ρατσιμού) και ειχαν κάνει κακό σε έναν Έλληνα. Οι μάνες θα κλαίγανε και θα θρηνούσαν μπροστά στις κάμερες και οι κραυγές του πατέρα θα συγκινούσαν το πλήθος.

Αυτά δεν συμβαίνουν εδώ. Κατ' αρχάς λόγω του διαφορετικού τρόπου που βλέπουνε τα πράγματα οι άνθρωποι. Εδώ κυριαρχεί αυτό που σε εμάς φαίνεται "ψυχρό" αλλά σε αυτούς τόσο φυσιολογικό. Όχι πολλά κλάματα. Όχι θρήνοι και οδυρμοί. Απλώς αξιοπρέπεια μπροστά στη τραγωδία.

Το πάθος του μεσογειακού λαού (και ειδικά του λαού που βρίσκεται τόσο ανατολικά και έχει επηρεαστεί σημαντικά από την ανατολική και δη Τουρκική κουλτούρα) πάει μαζί με το θρήνο του. Εμείς κλαίμε και το εννοούμε αλλά επίσης, χορεύουμε και το εννοούμε! Αυτοί κλαίνε "πολιτισμένα", χορεύουν "πολιτισμένα", μιλάνε "πολιτισμένα" και γενικότερα (νομίζουν πως) ζούνε "¨πολιτισμένα".

Τι είναι καλύτερο; Μα τίποτε από τα δύο. Δεν μου αρέσει ο θρήνος μας γιατί τον θεωρώ άσκοπο αλλά λατρεύω τον χορό μας γιατί βγαίνει μέσα από τη καρδιά μας! Τώρα όμως, πως μπορείς να χορέψεις σωστά όταν δεν μπορείς να κλάψεις σωστά; Είναι θέμα προοπτικής.