Γιατί αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη:
-Γιατί τώρα που κατέβηκα να πάρω ένα τσάι πέτυχα έναν τύπο να διαβάζει με μεγάλη προσήλωση το αριστούργημα.... "I Robot". Το βιβλίο είχε και μία φώτο του Will Smith από έξω...
Γιατί τα έχω παίξει:
-Γιατί συναντάω τον Βίγλα 09:00 στο ασανσέρ και του λέω "καλησπέρα".
...σε καθένα από τα τμήματα AI του κόσμου. Να πάνε 20 χρόνια πίσω. Γιατί; Όποιον δεν τρομάζει το παρακάτω βίντεο, δεν ξέρει που βρίσκεται (καθόλου εγωκεντρικό ε;)....
Α, παιδιά για το Informatics του Edi., ρίξτε μία μεγάλη να πιάσει και τα άλλα τμήματα...
Είναι απο τις φορές που ο φόρτος εργασίας δεν σε αφήνει να νιώσεις τις στιγμές που περνάνε και το αναγκαίο «διάλλειμα ζωής» εμφανίζεται σαν εικόνα, σαν μυρωδιά, σαν τραγούδι μέσα απο το παρελθόν και σου δίνει μια γλυκιά σπρωξιά για να αντέξεις, να συνεχίσεις...Δε, όταν το απρόσμενο χαμόγελο προβάλλει στα χείλη, παρόλο που μπορεί να το μοιράζεσαι μόνη, είναι αρκετό να σε «στείλει» για κάποια δεύτερα ένα ταξιδάκι αναψυχής. Προσπαθώντας να βάλω τον κωδικα σε μια τάξη, χτυπώ τα πλήκτρα με ρυθμό και ο παλιμπαιδισμός μου παίρνει πάλι την πρώτη θέση πίστα και με παρακολουθεί με απορία...”Ρεεεε, πότε θα πάμε να παίξουμε? Το παιχνίδι των μεγάλων έχει άλλους κανόνες...κι εσύ θές να παίξεις το κανονικό κρυφτούλι με φτου-ξελευτερία...κρυμμένη μέσα σε χαντάκια και πίσω απο τα δέντρα”. Ναι, ακόμα να μεγαλώσω...αλλά έτσι, μπορώ να «χορεύω» ανάμεσα στις εποχές και μάλλον αυτό είναι το μόνο παιχνίδι που μου έχει απομείνει πλέον και ίσως το καλύτερό μου διάλλειμα για αυτό το μήνα.
Ημερολόγο καταστρώματος από Τρίτη 20 Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα.
-30 ώρες ύπνο
-75 ώρες διαβάσματος
-μία μακαρονάδα
-δύο fish & chips
-ένα τοστ
-ένα χάμπουργκερ
-5 μήλα
-4 βιταμίνες
-4 λίτρα νερό (sparcling)
-μισό μπουκάλι ουίσκυ
-ένα διπλό μαύρο ρούμι με κόλα
-ένα ποτήρη σουσέν
-περίπου 500 γραμμές κώδικα
-αμέτρητες βρισιές
-πολλά exceptions
-αμέτρητα bugs
-ένα τραγούδι & ένα ποίημα (Nick Cave - Into my arms)
Πλιάτσικας στα ηχεία. 2:20 τοπική Σάββατο βράδυ. Ακόμη πίνω το σουσέν...
#1: Πολύς κόσμος. Ασφηκτικά γεμάτο το σπίτι. Πραγματικά δεν περιμέναμε τόσους επισκέπτες αλλά ήταν ωραία.
#2: Μεθυσμένος κόσμος. Ο Μπατού, η Ρομπέρτα, η αδερφή του Μπατού και πάρα πολλοί άλλοι. Μερικοί μάλιστα συκοφαντικά αναφέρουν ότι ήμουν κι εγώ μεθυσμένος αλλά όλλοι οι καλοί μου φίλοι ξέρουν ότι εγώ δεν πίνω οπότε δεν μπορεί να το πιστέψουν.
#3: Καβγάς. Ο Σπύρος πλακώνεται με έναν σουρωμένο. Πολλές οι μαρτυρίες για το επεισόδιο. Η εκδοχή του Σπύρου είναι ότι ο τύπος την έπεσε στη κοπέλα του και μετά του έκανε άσεμνεσ χειρονομίες. Η κατάληξη είχε λίγο αίμα στο πρόσωπο του αλλοδαπού.
#4: Αστυνομία. Μεγάλο κεφάλαιο. Δεν είμαστε σίγουροι πόσες φορές ήρθανε αλλά τη μία από αυτές (μάλλον την τελευταία) μου ζητήσανε το όνομά μου. Το έδωσε με κάθε προθυμία (Ιωάννης Παπαδόπουλος) και τους διαβεβαίωσα ότι όλοι θα έφευγαν από το διαμέρισμα. Καλά....
#5: Κλοπές. Δυστυχώς παρατηρήθηκαν τρία κρούσματα κλοπών. Η αδερφή του Μπατού έχασε το πορτοφόλι της και άλλα δύο παιδιά τα κινητά τους. Δυστυχώς και πάλι.
#6: Καήκαν τα ηχεία του Μάριους που ανέβασαν 60 βαθμούς κελσίου θερμοκρασία. Ευτυχώς ήταν μέσα στην εγγύηση.
#7: 6:00 το πρωί χορεύαμε Ολλανδικά τραγούδια που είχε βάλει ο Ματ (λίγο τύφλα). Στις 06:30 τρώγαμε αυτές τις βόμβες χοληστερίνης που φτιάχνει ο Μπατού και τις ονομάζει "κρέπες". Πολύ βούτυρο.
#8: Η Ρομπέρτα ξυπνάει τη Κυριακή το πρωί και βρίσκει μία κοπέλα να κοιμάται στη κουζίνα. Εμείς δεν την είδαμε όταν ξυπνήσαμε Πράγμα αδύνατο καθώς εγώ και ο Μπατού ξεπροβοδίσαμε όλους τους καλεσμένους το προηγούμενο βράδυ. Ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε πως έγινε αυτό.
#9: Σκουπιδότοπος η Arden St. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Χρειάστηκε αρκετή ώρα για να φέρουμε ξανά το σπίτι στη προηγούμενη κατάσταση. Τενεκεδάκια από μπύρα και τσιγάρα πεταμένα παντού. Η σκάλα σε απαράδεκτη κατάσταση. Ας μη το θυμάμαι καλύτερα...
#10: Ένα ακόμα πάρτυ.
Προσμονή για το επόμενο...
Τετάρτη πρωί. Το πιο βαρετό μάθημα στο κόσμο. Η νύχτα πέρασε με τον Νίκο και τη Μαριαλένα στο εργαστήριο. Μισό μπουκαλάκι ουίσκυ και ADBS και τα μυαλά στα κάγκελα.
Παρ' όλα αυτά, τη παλεύουμε. Τη παλεύουμε; Μάλλον. Έρχεται post με τα γεγονότα και τις φώτο από το τελευταίο πάρτυ.
Καλημέρα σας...
Πάρτυ το Σάββατο. Κουκούτς....
Τον έκλεισα τον Appleton πάλι χθες. Χεχε. The wall of cry....
...είναι αυτή που μπαίνει. Πολύ μικρή. Έτσι είναι όμως, αν θέλουμε να αναστηθούμε (να κάνουμε πάρτυ το Σάββατο), πρέπει να τη περάσουμε.
Κουράγιο σε όσους επίσης περνάνε τα ίδια. Παιδιά η Αρετή την έχει πει τη κουβέντα: "Ως τον Σεπτέμβρη είναι μωρέ." Αχ που είναι αυτός ο Σεπτέμβρης!!
Χρόνια πολλά και στη φίλη μου την Έλλη που είχε γενέθλια χθες. Να είσαι καλά κουκλάρα μου. Φιλιά πολλά και σας περιμένω στο Εδιμβούργο.
Και ένα βίντεο που μου έστειλε σήμερα ο Βασίλης από το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρη, ίσως μία από τις ωραιότερες ελληνικές ταινίες:
Αν και η γιαγιά μου προτιμάει τον Τόλη.
Καταστραφήκαμε χτες πάλι γαμώτο. Χεραιτίσματα στην Ελλάδα!
Ένω κάποιοι είναι στην Ελλάδα και πίνουνε ρετσινούλα, εμείς τρώμε σεφταλιές...
-Τέλι, τέλι, τέλι... ψεύτικε ντουνιά...
Ουζάκι Τσάνταλη και καλή παρέα και Χαρούλα στα ηχεία.
-Μ' έκανες κουρέλι δεν σ' αντέχω πια!!!
-Φέρτε μου κρασί για να ξεχάσω...
-Σ' έμαθα εν τέλει, δε με ρίχνεις πια!!!
Άιντε...
Η Μαρίνα μαγειρεύει και χορεύει. Η Αννέτα στέλνει μήνυμα. Η Μαρία μόλις μπήκε....
-Ναύτης βγήκε στη στεριά για περιπολία...
Άντε και του χρόνου χωρίς MSc. Όπως λέει και η Αρετή: "Ένας χρόνος είναι μωρέ. Ως τον Σεπτέμβρη".
Αννέτα: χαλλό εβρυμπάντυ!!!!! το ξέρατε οτι το ροζμαρι πάει πολύ στις τηγανητές πατάτες???
αχαχχαχα
εμείς λοιπόν περνάμε πολύ καλά επαεπέρα!!! ψήνουμε ολα τα καλά μας τα κοψίδια...μιαμ μιαμ μιαμ!!!!
5 άτομα θα φάμε σαν τα ζώα (πάλι...)
λοιπόν και του χρόνου αγαπητοί μου φίλοι να είμαστε καλά να τα σπάμε και να τα πίνουμε!!!!(ούζο τσάνταλη παρακαλώ πολύ)
πολλά φιλιά και χαβ φαν ώλγουεηζ!!!(όπως λέει και ένας καλός φίλος!)
μπάάααααη!!!
Μαμά!!!! Μπαμπά!!! ΓΕΙΑΑΑΑΑΑ!!!!
Μαρία: ναιιιιιι παιθκιά μια τσικνοπέφτη στο μακρινό Εδιμβούργο!!!!γουστάρωωω....με σσιεφταλιες, λουκάνικα, λούντζα τζαι μπριζόλες...wowwwww....με ουζάκι τζαι ζιβανία!!!!!.....
ατεε καλά να περάσετε πόψε.......φιλούθκιααααααααα!!!!!
Μαρίνα: διακρισεις!
γιατι??
να ειναι καλα η κυρια Κουλα!
και η κορη της η Μαρια!Τσικνοπεμπτη στην ξενιτια!
Ήρθε και η καινούργια συγκάτοικος. Επ ονόματι, Ρομπέρτα και με καταγωγή από την Ιταλία. Κάνει πρακτική στη ψυχολογία εδώ στο Εδιμβούργο. Πήρε το δωμάτιό μου και εγώ μετακόμισα στου Χρίστου. Άντε και καλή συγκατοίκηση...
Υ.Γ. Βάσιμες πληροφορίες αναφέρουν ότι το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου θα παίξει πάρτυ στην Arden St. Άντε με το καλό λίγο να ξεσκάσουμε...
Υ.Γ.2 Καλά πλάκα μας κάνει ο Βίγλας; 5 σελίδες εκφώνηση; Πω γαμώ το ξενύχτι μου...
Ξέρεις ποιό ήταν το πρώτο φαγητό που έφαγα όταν γύρισα σπίτι μου για τα Χριστούγεννα; Φακές. Ναι. Καλά άκουσες. Φακές! Και γιατί έφαγα φακές; Ε, όταν είχε κάνει φακές εδώ ο Μπάμπης στο Εδιμβούργο για να φάμε (δεν τρώμε και κάθε μέρα φακές) τον είχα πενέψει πολύ στο blog για τη μαγειρική του και σε κάποια στιγμή ανέφερα "είναι σαν να πήρα τη μάνα μου στο Εδιμβούργο". Αυτή τη φράση διάβασε ο θείος μου ο Τάσος στην Ελλάδα και λέει του πατέρα μου:
- Καλά ρε Τάκη, η Κατερίνα τόσο καλές φακές κάνει;
- Γιατί;
- Ε, να. Ο Γιάννης λέει στο internet ότι η μάνα του κάνει καλές φακές...
Παίρνει και ο πατέρας μου απορημένος τη μάνα μου τηλέφωνο:
- Έλα ρε γυναίκα.
- Έλα.
- Κάνεις εσύ καλές φακές;
- Ξέρω γω! Γιατί ρωτάς;
- Ε να, ο γιος μας στο Εδιμβούργο λέει ότι κάνεις καλές φακές.
Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τη συνέχεια. Περιχαρής η μάνα μου με υποδέχτηκε με ένα πιάτο φακές. Τι να πω κι εγώ... τις έφαγα.... Α ρε Τάσο, όλα εσύ τα έκανες....
Χθες πάντως το μενού ήταν πάρα πολύ διαφορετικό εδώ στην Arden. Είχαμε αρνάκι με πατάτες στον φούρνο μαζί με χωριάτικη σαλάτα (φτιαγμένη από το Γάλλο) και κομπόστα ροδάκινο. Και εκεί που τρώγαμε τη κομπόστα, βλέπουμε πάνω Made in Greece. Οι φώτο για του λόγου το αληθές...
Και σήμερα το πρωί που ξύπνησα ακούω σειρήνες. Τρία πυροσβεστικά οχήματα παρκάρουν κάτω από το δρόμο μας και οι άντρες της πυροσβεστικής πλήρως εξοπλισμένοι μπαίνουν στο απέναντι κτίριο. Τρία οχήματα για ένα τηγάνι που είχε πάρε φωτιά...
Παρέδωσα και μία εργασία σήμερα που δημιούργησα, όπως λέει και η φίλη μου η Μαρίνα. Αν πάρει πάνω από 65%, τότε μπορώ να πω ότι πάω για διάκριση στο MSc (όνειρα και όνειρα...).
Σήμερα το μενού έχει μουσακά. Σαν γουρούνια θα φάμε πάλι... Οι φώτο αύριο :)
Ξέρεις τι έκανα σήμερα; Jogging... Αλήθεια λέω...
In bed that night I invented a special drain that would be underneath every pillow in New York, and would connect to the reservoir. Whenever people cried themselves to sleep, the tears would all go to the same place, and in the morning the weatherman could report if the water level of the Reservoir of Tears had gone up or down, and you could know if New York was in heavy boots. An when something really terrible happened - like a nuckear bomb, or at least a biological weapond attack - an extremely loud siren would go off, telling everyone to get to Central Park to put sandbags around the reservoir.
-Jonathan Safran Foer-
