Γεμίζοντας τις βαλίτσες...

...σκεφτόμουνα τους τελευταίους 9 μήνες που έχουν περάσει σαν το νερό. Βγάζω τα πόστερ απο τον τοίχο, ξεκρεμάω τα εισητήρια που έχω κρατήσει πάνω στο φελιζόλ και ετοιμάζομαι για ένα άλλο σπίτι.

Δεν ξέρω γιατί αλλά δένομαι ιδιαίτερα με τα σπίτια που έχω μείνει. Στη Θεσσαλονίκη φυσικά ήταν 4,5 χρόνια. Εδώ είναι μόνο 9 μήνες αλλά με ένταση και καινούργιες εμπειρίες. Άσε που το σπίτι συνήθως σου θυμίζει και τους ανθρώπους που ζήσαν σε αυτό ή περάσαν από εκεί για λίγο.

(Παύση: εντελώς συμπτωματικά, την πρώτη μέρα που μπήκα στο σπίτι είχα δει μια γιαγιούλα να περνάει από το απέναντι πεζοδρόμιο. Σήμερα ξαναπέρασε. Τώρα δα, πριν από λίγο. Μετά από 9 μήνες. Χμ.)

Μαζεύεις λοιπόν όλες σου τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες και ξεκινάς για αλλού (αυτό το φεύγω-έρχομαι με έχει κουράσει λίγο). Αντίο λοιπόν στο Μπατού, στη Ρομπέρτα, στον Μπάμπη και στο διαμέρισμα που πρωτομπήκα στα μέσα Σεπτέμβρη στο δεύτερο όροφο της 70 Arden St. Χμ, πολύ μελοδραματικός; Ε αφού έτσι νοιώθω, τι να γράψω;

Τσίου...