Της Κ. #0

Είναι απο τις φορές που ο φόρτος εργασίας δεν σε αφήνει να νιώσεις τις στιγμές που περνάνε και το αναγκαίο «διάλλειμα ζωής» εμφανίζεται σαν εικόνα, σαν μυρωδιά, σαν τραγούδι μέσα απο το παρελθόν και σου δίνει μια γλυκιά σπρωξιά για να αντέξεις, να συνεχίσεις...Δε, όταν το απρόσμενο χαμόγελο προβάλλει στα χείλη, παρόλο που μπορεί να το μοιράζεσαι μόνη, είναι αρκετό να σε «στείλει» για κάποια δεύτερα ένα ταξιδάκι αναψυχής. Προσπαθώντας να βάλω τον κωδικα σε μια τάξη, χτυπώ τα πλήκτρα με ρυθμό και ο παλιμπαιδισμός μου παίρνει πάλι την πρώτη θέση πίστα και με παρακολουθεί με απορία...”Ρεεεε, πότε θα πάμε να παίξουμε? Το παιχνίδι των μεγάλων έχει άλλους κανόνες...κι εσύ θές να παίξεις το κανονικό κρυφτούλι με φτου-ξελευτερία...κρυμμένη μέσα σε χαντάκια και πίσω απο τα δέντρα”. Ναι, ακόμα να μεγαλώσω...αλλά έτσι, μπορώ να «χορεύω» ανάμεσα στις εποχές και μάλλον αυτό είναι το μόνο παιχνίδι που μου έχει απομείνει πλέον και ίσως το καλύτερό μου διάλλειμα για αυτό το μήνα.