Ζουρνάς από τηλέφωνο (εδώ και 7 χρόνια)...

Σήμερα είναι μία σημαδιακή μέρα για το χωριό μου (το Καλαμπάκι). Είναι οι τριήμερες εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Αγίου Αθανασίου. Όπως και σε κάθε επαρχία που σέβεται τον εαυτό της και τη κουλτούρα της, οι ζουρνάδες κάνουν αισθητή τη παρουσία τους με τους ιδιόμορφους ήχους τους. Τα παιδιά τριγυρνάνε στη πλατεία κοντά στους μικροπωλητές που έχουν στηθεί στο πεζοδρόμιο.

Οι άνδρες του χωριού ετοιμάζουν το κουρμπάνι, μία πατροπαράδοτη συνταγή ενός είδους σούπας με πληγούρι και κρέας, του οποίου τα υλικά προσφέρει οικειοθελώς όλο το χωριό. Και όσοι δεν ετοιμάζουν κουρμπάνι στα δωματιάκια δίπλα στην εκκλησία, περνούν τις ώρες τους σε κάποια ταβέρνα, είτε πραγματική είτε αυτοσχέδια (ξέρεις, τραπέζι και καρέκλα πλαστική...).

Και εγώ και άλλοι πολλοί μεγαλώσαμε με αυτό το έθιμο. Περνούσαμε τις νύχτες κοντά στα καζάνια και την άλλη μέρα το πρωί (αύριο) στηνόμασταν στην ουρά στην πλατεία της εκκλησίας για να πάρουμε το κουρμπάνι.

Τα τελευταία επτά χρόνια ακούω τους ζουρνάδες από το τηλέφωνο χάρη στον πατέρα μου που με παίρνει πάντα. Έχει έναν ζουρνατζή δίπλα στο τηλέφωνο και τον βάζει να τον σπάει. Πριν δύο χρόνια ήταν στον Θεσσαλονίκη. Πέρισυ ήταν στο Βόλο. Φέτος είναι στο Εδιμβούργο. Φέτος όμως κάνω μία υπόσχεση. Του χρόνου δεν θα είναι από το τηλέφωνο. Όπου και να είμαι θα κοιτάξω να είμαι εκεί τέτοιο καιρό. Έτσι για το έθιμο...

***
Για σχετική βοήθεια αναζητήστε στο wikipedia τα λήματα "zurna", "Καλαμπάκι", "Κουρμπάνι". :)