Ποιός είσαι;

Γαμάτα. Πετάς κάτι χωρίς όνομα, χωρίς τίποτα. Μιλάω για όποιον ή όποια έβαλε το comment στο προηγούμενο post. Τι θα πει ότι μπορώ να αλλάξω option module? Αφού το deadline τελείωσε. Έχει δύο εβδομάδες τώρα. Άσε που τα περισσότερα μαθήματα έχουν προχωρήσει πάρα πολύ. Μάλλον λάθος θα έκανες...

Κατα τ' άλλα ψάχνουμε ακόμα για συγκάτοικο. Άντε να τελειώνουμε με αυτό το θέμα όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί κουράστηκα. Όποιος έχει οποιονδήποτε γνωστό που ψάχνει για σπίτι, να κάνει κρούση.

Πήγαμε και στη ρεμπέτικη βραδιά χθες και μας έκατσε κουκούτσι. 3 λεπτά ζωντανής μουσικής καταφέραμε να ακούσουμε. Αν και η ορχήστρα ήταν τρομερή, τελειώσανε να παίζουν στις 10:45. Κάτσε ρε φίλε, μία ώρα έπαιξες.

Έσωσε τη κατάσταση ο DJ μετά. Τρία τραγούδια ελληνικά, τρία Ιρανικά! (Γιατί τη βραδιά την οργανώνανε μαζί το Hellenic και το Persian Society). Αυτοί οι Ιρανοί που λέτε έχουν μουσική σαν τη δική μας, μόνο που ο ρυθμός τους είναι πιο γρήγορος. Δεν έχουν δηλαδή το δικό μας τσιφτετέλι που είναι έτσι ... πως να το πω ... σε λάγνους ρυθμούς. Ή τουλάχιστον αν το έχουν, δεν το είδαμε. Τον ρυθμός τους (μόνο τον ρυθμό και όχι την μουσική) μπορώ να τη συγκρίνω λίγο με τα ποντιακά. Κάπου κατά εκεί είναι.

Ο Ντόναλντ είναι παντού (χωρίς διάθεση):

Μεγάλο λάθος.

Μπορεί να μου πει κάποιος γιατί διάλεξα αυτό το μάθημα; Για το Parallel Architectures μιλάω. Γιατί; Πωπω γαμώτο! Πως θα το σέρνω μαζί μου όλο το εξάμηνο! Πραγματικά δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να παίρνεις μαλακία μάθημα στο master.

Σουρεαλιστικό λεξικό
Κουκούτσι: Όταν από παίζεις 21ία και έρχεται η σειρά σου. Έχει να περάσει 10άρι καμιά ώρα και εσύ έχεις στο χέρι 11. Έχουν μαζευτεί μέσα της Παναγιάς τα μάτια. Η μάνα σου λέει να τα σπάσετε και εσύ λες όχι. Ποντάρεις δυνατά. Τραβάς... και σου έρχεται άσσος. 11+άσσος=22. Κουκούτς

Photo session

Επειδή βαριέμαι να γράφω πολλά, θα βάλω μερικές φώτο. Οι πιο πολλές είναι από το καταστροφικό ΣΚ με τον Νούλο και τον Shay. Το "καταστροφικό" με τη ωραία έννοια...

Α! Η εκδρομή στο Βερολίνο ακυρώθηκε. Δεν μαζεύτηκε αρκετός κόσμος. Κρίμα μωρέ...

Αύριο έχει βραδιά Ρεμπέτικου στο Teviot. Greek invasion....

Εγώ και ο Shay στο CITY:


Ο Νούλο, ο Shay και εγώ στο αμάξι (απαίσιο το μουσάκι ε;) :



Ο Νούλο και ο Shay στο σπίτι (προσέξτε λίγο το μαλλί) :


Drinking:



Αυτή ακριβώς ΔΕΝ είναι η γειτονιά μου. Αυτό είναι το Haymarket. Μια από τις γειτονιές με νεόχτιστα εδώ στο Εδιμβούργο. Πως είναι ο Εύοσμος στη Θεσσαλονίκη; Ε, καμία σχέση :

Μάθημα ξιφασκίας στα Meadows:


Αυτοκίνητο αντίκα στο Melvill Drive:

Βαβέλ.

Η νέα ταινία του Alejandro González Iñárritu με τον Μπραντ Πιτ και τη Κέτι Μπλάνσετ. Την είδαμε χθες το βράδυ στο vue.

Αρκετά καλή ταινία με σκηνές γεμάτες συναισθηματική ένταση και ωραία μουσική. Όχι κάτι ιδιαίτερο από ηθοποιία αλλά αρκετά καλή από σενάριο και σκηνοθεσία. Το μακιγιάζ του Μπραντ με απογοήτευσε (αν και η Λώρα πίστευε ότι είναι αληθινές οι ρυτίδες).

**Λες και είμαι κανένας κριτικός κινηματογράφου για να κρίνω. Αλλά αν ήμουν, αυτό θα πίστευα.

Τώρα για το νόημα της ταινίας, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του. Η δική μου είναι ότι ήθελε να τονίσει το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας και όσα θεωρούμε δεδομένα καθώς και το ότι μικρές και ανούσιες κινήσεις μας μπορεί να αλλάξουν την ζωή άλλων ανθρώπων δραματικά. Όλοι δεμένοι σε μία (στην ίδια) αλυσίδα.

Τώρα αν κάποιος διαφωνεί δεν θα μαλώσουμε.

Απλώς σήμερα στις ειδήσεις διάβαζα για την 27χρονη κοπέλα που κινδυνεύει να χάσει την όρασή της επειδή κάποιος άγνωστος της έριξε καυστικό υγρό στο πρόσωπο για να της πάρει τη τσάντα. Η γυναίκα αυτή θα μείνει τυφλή επειδή βρέθηκε στο λάθος μέρος (στάστη λεοφωρείου) τη λάθος στιγμή (την ώρα που η τρέλα - ή η απελπισία κάποιου - διασταυρώθηκε με τη φυσική της παρουσία).

Αξίζει μία τσάντα την όραση κάποιου; Αλλά πως να το τοποθετήσεις σε λογική βάση;
Όταν όλος ο κόσμος μας ζωγραφίζεται με παράλογα χρώματα.

**Πάντως αν ήμουν συγγραφεύς, έτσι θα το έγραφα.

Σουρεαλιστικό λεξικό:
Λογική: η σύμπραξη των ανθρώπων προς μία γενικά αποδεκτή συμπεριφορά με βάση μία γκάμα εμπεριών που στην ουσία βασίζεται στο παράλογο της ανθρώπινης ιστορίας και κοινωνίας.

Υ.Γ. Οι Γιαπωνέζες ξέρουν να ντύνονται πάντως...

Τα μυαλά μας...

...πάνω από το κεφάλι μας. Έτρεχα κι εγώ εδώ και 3 μέρες για να προλάβω τις εργασίες που έχω. Ήθελα να τελειώσω την εργασία στο Computer Security που έχω ως την Παρασκευή. Έρχεται και ο βρωμιάρης ο Ινδός και μου λέει ότι ο τύπος στο Parallel Architectures έβγαλε εργασία για την Παρασκευή. Ε, εκεί πελάγωσα. Λέω πάει. Αυτό το εξάμηνο θα είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Εκεί λοιπόν που δούλευα πάνω στον **ακατανόμαστο** πύργο, έρχεται και ο Βασίλης και η Ειρήνη και αρχίζουμε να μιλάμε για την εργασία (έχουν και αυτοί το ίδιο μάθημα). Λέμε λέμε λέμε .... και φτάνει η συζήτηση σε μία προθεσμία που μας έχουν δώσει από τη γραμματεία.

Μπλακ άουτ. Καταλαβαίνω ότι οι εργασίες που έχω δεν είναι για την επόμενη Παρασκευή (2 του μηνός) αλλά για δύο εβδομάδες από σήμερα (για τις 9).

Σουρεαλιστικό λεξικό
Ανακούφιση: όταν κατουριέσαι τόσο πολύ που νομίζεις ότι θα σου φύγουν και μετά από πολύ τρέξιμο καταφέρνεις και φτάνεις στην τουαλέτα χωρίς να λερώσεις τίποτα.

Ε, κάπως έτσι ένιωσα... :)

Μόλις...

...γύρισα σπίτι. Μπυρίτσα στο Southern. Ύπνο γιατί αύριο έχει μάθημα και διάβασμα. Θέλω να πάω στη Γλασκώβη το Σάββατο.

Λες;

Μπα!

Υ.Γ. Διαδικτυακά χρόνια πολλά στον Νίκο που έχει τα γενέθλιά του. Να είσαι καλά φίλε. Άντε και καλός πολίτης.

Κενή μνήμη...

Χθες το βράδυ βγήκαμε για τα γενέθλιά μου. Λίγο πριν βγούμε αρχίσαμε να πίνουμε με τον Shy και τον Θανάση. Ένα μπουκάλι ουίσκι σε σφηνάκια σε μισή ώρα. Οργανώσαμε γρήγορα γρήγορα μία έξοδο και φύγαμε.

Πήγαμε με διάφορα άτομα στο Frankestein. Πήραμε ποτά και αρχίσαμε να χορεύουμε.....

... γύρισα σπίτι. Έκανα δύο τοστ και έβαλα να δω ταινία. Δεν τα κατάφερα.

***Δεν θυμάμαι τίποτα από τo ενδιάμεσο της βραδιάς. Ξύπνησα στις 07:30 το πρωί για να αποχεραιτήσω τα παιδιά που φεύγανε. Ξανακοιμήθηκα και ξύπνησα κατά τις 13:30. Πήρα κάποιον τηλέφωνο για να μου πει τι έγινε χθες το βράδυ.

Όσοι ήταν μαζί μου χθες το βράδυ, παρακαλώ δώστε μου μερικά στοιχεία...

Y.Γ. Καρδιά μου ευχαριστώ πολύ για την έκπληξη. Η τελευταία φορά που ξαναέγινε αυτό ήταν πριν από πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Από την Μαρία και την Κατερίνα.

Τι μπορεί να πάθει κανείς...

... αν δεν είναι προσεκτικός. Όλα μπορεί να συμβούν. Ας πάρω όμως την ιστορία από την αρχή. Υπάρχουν μερικοί τύποι σε πολλά από αυτά τα προγράμματα που χρησιμοποιούμε για να συνομιλούμε μέσω Ίντερνετ (MSN messenger, Skype κτλ.) οι οποίοι σου μιλάνε έτσι, χωρίς να σε ξέρουνε. Στο Skype είναι ένα από τα features που προσφέρει η υπηρεσία. Στο MSN όμως είναι λίγο πιο δύσκολο (και πιο σπάνιο). Συνήθως οι τύποι αυτοί αποσκοπούν στο να γνωρίσουν καμία γκόμενα με αυτό το τρόπο.

Το δικό μου ψευδώνυμο στο MSN είναι romfea. Είναι κάτι που χρησιμοποιώ από τους πρώτους λογαριασμούς μου στο Ίντερνετ. Δυστυχώς όμως, το ψευδώνυμο αυτό παραπέμπει έντονα σε θυλικό χρήστη (συνήθως όλες οι λέξεις που τελειώνουν σε "α"). Παρ' όλα αυτά, δεν μου έχει τύχει ποτέ να μου μιλήσει κάποιος στο MSN (για να μου την πέσει νομίζοντας ότι είμαι γυναίκα). Εκτός από μία φορά.

Συνέβη όταν ήμουν φαντάρος στο Βόλο και συνήθιζα να επισκέπτομαι νετ καφέ για να κάνω τις αιτήσεις μου για τα μεταπτυχιακά (και να καταλήξω εδώ που γράφω σήμερα αυτό το Post). Έτσι στα ξαφνικά ένας τύπος άρχισε να μου μιλάει. Ε, καθώς του είπα από την αρχή ότι είμαι φαντάρος και που υπηρετώ, ξεκινήσαμε να μιλάμε για σχέσεις και για γυναίκες. Λέγαμε διάφορες αμπελοφιλοσοφίες έτσι για να περάσει η ώρα (πολλές φορές όταν είσαι φαντάρος και βγαίνεις έξω δεν ξέρεις τι να κάνεις). Αυτό είχε γίνει τότε. Το ψευδώνυμο του τύπου ήταν nikos68.

Ωστόσο, το καλοκαίρι δεν έμπαινα καθόλου στο MSN και έτσι το περιστατικό αυτό σιγά σιγά ξεχάστηκε. Σβήστηκε από τη μνήμη μου (όχι και τόσο δύσκολο). Αφότου ήρθα στο Εδιμβούργο και άρχισα να ξαναασχολούμαι με το MSN, το όνομα του τύπου ήταν εκεί. Και μάλιστα online για πάρα πολλές ώρες. Το όνομα όμως nikos68 εγώ το συνέδεσα με τον φίλο μου τον Τσάνταλη που είναι στο ΠΑΜΑΚ και κάνει διδακτορικό. Και μία μέρα αρχίσαμε να μιλάμε πάλι γενικά και αόριστα με αφορμή ένα από αυτά τα μηνύματα που βάζουμε στο πλάι του ονόματος στο MSN για να δείξουμε τη διάθεσή μου ή να πούμε καμιά βλακεία. Είχε βάλει κάτι και μου φάνηκε πολύ περίεργο για τον Τσάνταλη και έτσι αρχίσαμε να τα λέμε.

Δεν χρειάζεται να συνεχίσω παρά πέρα. Ο τύπος αυτός δέχεται όλες τις ευχές για καλή χρονιά και για τη γιορτή του που είχαν ως στόχο τον Τσάνταλη. Και αν δεν με απατάει η μνήμη μου, πρέπει να έχω στείλει και χεραιτίσματα σε φίλους μέσω αυτού του μαλάκα. Χε. Και δεν είπε τίποτα ποτέ. Δεχόταν να στέλνει χεραιτίσματα στον Χαλκιά χωρίς να τον ξέρει. Τρεις μήνες τώρα συνομιλώ με λάθος άτομο...

Ζουρνάς από τηλέφωνο (εδώ και 7 χρόνια)...

Σήμερα είναι μία σημαδιακή μέρα για το χωριό μου (το Καλαμπάκι). Είναι οι τριήμερες εκδηλώσεις για τον εορτασμό του Αγίου Αθανασίου. Όπως και σε κάθε επαρχία που σέβεται τον εαυτό της και τη κουλτούρα της, οι ζουρνάδες κάνουν αισθητή τη παρουσία τους με τους ιδιόμορφους ήχους τους. Τα παιδιά τριγυρνάνε στη πλατεία κοντά στους μικροπωλητές που έχουν στηθεί στο πεζοδρόμιο.

Οι άνδρες του χωριού ετοιμάζουν το κουρμπάνι, μία πατροπαράδοτη συνταγή ενός είδους σούπας με πληγούρι και κρέας, του οποίου τα υλικά προσφέρει οικειοθελώς όλο το χωριό. Και όσοι δεν ετοιμάζουν κουρμπάνι στα δωματιάκια δίπλα στην εκκλησία, περνούν τις ώρες τους σε κάποια ταβέρνα, είτε πραγματική είτε αυτοσχέδια (ξέρεις, τραπέζι και καρέκλα πλαστική...).

Και εγώ και άλλοι πολλοί μεγαλώσαμε με αυτό το έθιμο. Περνούσαμε τις νύχτες κοντά στα καζάνια και την άλλη μέρα το πρωί (αύριο) στηνόμασταν στην ουρά στην πλατεία της εκκλησίας για να πάρουμε το κουρμπάνι.

Τα τελευταία επτά χρόνια ακούω τους ζουρνάδες από το τηλέφωνο χάρη στον πατέρα μου που με παίρνει πάντα. Έχει έναν ζουρνατζή δίπλα στο τηλέφωνο και τον βάζει να τον σπάει. Πριν δύο χρόνια ήταν στον Θεσσαλονίκη. Πέρισυ ήταν στο Βόλο. Φέτος είναι στο Εδιμβούργο. Φέτος όμως κάνω μία υπόσχεση. Του χρόνου δεν θα είναι από το τηλέφωνο. Όπου και να είμαι θα κοιτάξω να είμαι εκεί τέτοιο καιρό. Έτσι για το έθιμο...

***
Για σχετική βοήθεια αναζητήστε στο wikipedia τα λήματα "zurna", "Καλαμπάκι", "Κουρμπάνι". :)

Βραδιά κιθάρας...

...και όλως τυχαίως ανακαλύπτω το blog του δασκάλου μου σήμερα. Δάσκαλε να είσαι καλά και ευτυχισμένος. Ελπίζω να καταφέρουμε να τα πούμε κάποια στιγμή γιατί έχω να σε δω πάρα πολύ καιρό. Τώρα όμως που έμαθα για το ημερολόγιό σου (αυτό δεν είναι το blog στη τελική;) θα μαθαίνω και τα νέα σου...

Όποιος δει αυτό το post πριν τις 09:30 ας με πάρει τηλέφωνο. Είμαστε open source και όλοι έιναι ευπρόσδεκτοι. Προειδοποιώ όμως ότι είμαστε κυρίως του ελληνικού ρεπερτορίου (και δη του αριστερού - αν αφήσουμε το πρόγραμμα στον Λευτέρη). Κάτι σαν τις μέρες του πολυτεχνείου... (χιχι)...

Σχετική ανάμνηση: Θεσσαλονίκη στο σπίτι της Κατερίνας πριν από χρόνια. Στη παραλία μεγάλη παρέα με το Δάσκαλο μαζί και να πίνουμε μπύρες.

Με κούρασε η θέα.

"Αυτές που ζωντανεύουνε τα αγάλματα και κατεβάζουν τα ρολά στις απορίες." Κοντά στο τέλος. Η Θεοδωσία μου τρυπάει τα αυτιά.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παράσταση στην ΑΙΓΛΗ στη Θεσσαλονίκη. Όποιος δεν έχει δει την Τσάτσου από κοντά, πρέπει να το κάνει.

Μια έντονη ανάγκη. Το νερό μου να ήταν κάτι με αλκοόλ και να γνωρίσω τη Σοφία Ξανθοπούλου.

23:57 στο εργαστήριο

Σάββατο βράδυ και στο εργαστήριο του γνωστού πύργου που το όνομά του φέρνει σε μήλο.

100.00 FM στο ράδιο και Στράτος Διονυσίου να πατάει στα βροχόνερα και να τον δέρνει το αγιάζι.

Εγώ και ακόμα ένας χαζός είμαστε.στο εργαστήριο.

Και η άλλη η χαζή η Μαριαλένα στο σπίτι της. Την έβαλα να ακούει 100.00 FM στο ράδιο Θεσσαλονίκη για να είναι σαν να ταξιδεύουμε μαζί στο ίδιο αμάξι.

Κάθομαι δίπλα στις κούτες ανακύκλωσης. 10 λίρες σου δίνουν αν δώσεις για ανακύκλωση το κινητό σου και δεν το έχω πολύ να το πετάξω μέσα.

Φτάνει πια. Συγκέντρωση 0 εις τη μηδενική (αλήθεια μας κάνει 1;)...

Αναζήτηση συγκατοίκου...

Προς κάθε ενδιαφερόμενο, θα ήθελα να ανακοινώσω ότι ψάχνουμε για συγκάτοικο. Ο ένας συγκάτοικος φεύγει (είτε αρχές Φλεβάρη είτε μέσα Φλεβάρη - δεν είναι γνωστό ακόμη). Όπως και να έχει, ψάχνουμε λοιπόν για συγκάτοικο. Όποιος έχει κάτι υπ' όψιν του ας μας ενημερώσει. Το νοίκι είναι 325 λίρες (χωρίς τους λογαριασμούς). Οι περισσότεροι έχετε δει το σπίτι και ξέρετε εμένα και τους συγκατοίκους μου. Για κάθε ερώτηση, μη διστάσετε...

Free hugs...

Nobody fights her...

Καλώς ήρθαμε πίσω όλοι. Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το νέο έτος σε όλους. Άντε και μένα καλό master στο χέρι.

Δύσκολη φάση ε; Δεν ξέρω τι συνέβη αλλά εγώ προσωπικά δεν τη παλεύω πολύ. Οι φράσεις "που ήρθαμε ρε μαλάκα;" και "ωραία η Ελλάδα ρε γαμώτο" ακούγονται όλο και περισσότερο από τους έλληνες που γυρίσανε πίσω. Συν μερικούς λόγους ακόμα που κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.

Ο καιρός θα δείξει. Καλώς ήρθαμε.

Αλήθεια εσείς τη παλεύετε;