Τέλος.

Έκατσα και σκέφτηκα να βρω έναν τίτλο λιγότερο τραγικό αλλά δεν μπορούσα. Αφού αυτό είναι και το τελευταίο post αυτού του blog, μόνο με το τίτλο "Τέλος" θα μπορούσα να το παρουσιάσω.

Πάει λοιπόν. Πέρασε ένας χρόνος (παρά μερικές μέρες για την ακρίβεια). Με ένταση, με δουλειά, με ξενύχτι. Σαν χθες το θυμάμαι. Είχα προσγειωθεί στο Εδιμβούργο στις 7 Σεπτεμβρίου του 2006 με δύο τσάντες στο χέρι και με ψυχολογία στο πάτωμα. Οι πρώτες μέρες πολύ δύσκολες. Αναζήτηση σπιτιού, άγνωστος μέσα σε αγνώστους, νοσοκομεία. Μέχρι που μου είχε περάσει από το μυαλό να φύγω.

Μετά, σιγά σιγά όλα φτιάξανε. Βρήκαμε το σπιτάκι με τον Μπάμπη και τον Χρήστο στην Arden St. Ήρθε και ο Μπατού, δέσαμε. Ξεκίνησαν και τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και όλα άρχισαν να γίνονται πιο ομαλά. Τον Νοέμβριο πήραμε τη πρώτη γεύση από το τι θα πει μάστερ με τα μεγάλα ξενύχτια και τις ατελείωτες ώρες στον ΑΤ. Ήρθε και το πρώτο πάρτυ μας για να περάσουμε καλά. Πέρασε ο καιρός και ήρθανε και τα Χριστούγεννα.

Εδιμβούργο-Ελλάδα και πάλι πίσω. Μεγάλες αλλαγές σε εκείνο το ταξίδι. Η ψυχολογία πάλι περίεργη. Ευτυχώς ήρθε νωρίς το δεύτερο εξάμηνο και το μυαλό απασχολήθηκε. Ο Φλεβάρης και ο Μάρτης; Από τους πιο δύσκολους μήνες. Τρέξιμο. Τρέχαμε σαν τρελοί. Κοιμόμουν ελάχιστα και το laptop μου έμενε πάνω στο εργαστήριο χωρίς να έρχεται σπίτι. Ο Χρήστος είχε φύγει πλέον και τη θέση του είχε πάρει το Ρομπερτάκι. Η Ιταλίδα μας. Ωραίες μέρες στην Arden. :) Πολύ ωραίες.

Πάσχα στην Ελλάδα για μία εβδομάδα και μετά πάλι πίσω για την εξεταστική. Πρώτη εμπειρία από την εξεταστική του πανεπιστημίου και η πίεση στα φόρτε της. Πέρασε όμως κι αυτό. Ήρθε ο Ιούνης, ήρθε και το τελευταίο πάρτυ. Το σπίτι στην Arden αποτελεί πλέον παρελθόν, όπως και η συγκατοίκησή μου με τον Μπάμπη, τον Μπατού και τη Ρόμπι.

Μετακόμιση στη West Port, κάτω από το κάστρο, με το συγκατοικίδιο (Μ. Μπαρτζόκας). Εκκίνηση δουλειάς για τη πτυχιακή αλλά και ξεκούραση και χαλάρωμα όσο μπορούσαμε. Πέρασε και ο Ιούνιος και ήρθε ο καιρός να κατέβω στην Ελλάδα για δύο εβδομάδες. Στο γυρισμό με περίμενε ένα τρελό Project και ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Πέρασε όμως και αυτό. Και να που είμαι τώρα εδώ να γράφω αυτές τις γραμμές με τις βαλίτσες μου μισο-ανοιγμένες στο πάτωμα και τα ρούχα μου πεταμένα στο κρεβάτι.

Τι άλλο να πω; (Ο κέρσορας σταμάτησε αρκετή ώρα μετά από αυτό το ερωτηματικό).

Έκλεισε και αυτός ο κύκλος. Όλοι πέρνουν το δρόμο τους. Άλλοι μένουνε πίσω, άλλοι γυρνάνε στην Ελλάδα, άλλο ξεκινάνε για καινούργιες πολιτείες. Σε όλους εύχομαι τα καλύτερα. "Να μας έχει ο θεός καλά. Πάντα ν' αναταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε." που λέει και ο Νιόνιος.

Ήρθε και το τέλος αυτού το blog. Μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε που έγραφα τις εμπειρίες μου και που οι φίλοι και γνωστοί μου στέλνανε τις σκέψεις τους και τα σχόλιά τους. Απ' όσο ξέρω, η Google δεν τα διαγράφει αυτά τα blog. Ειδικά σε ενεργό λογαριασμό blogger. Παρ' όλα αυτά, αν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, πιστεύω πως θα με ειδοποιήσουνε πρώτα και τότε θα πάρω τα μέτρα μου για να μείνει έτσι όπως έχει αυτό το ημερολόγιο. Να μείνει για να μου θυμίζει όλα όσα πέρασα στο Εδιμβούργο.

Πετάω αύριο το πρωί στις 08:30. Τα λέμε. ;)


Στα ακουστικά: Leaving On A Jet Plane - Chantal Kreviazuk

Περιγραφή εικόνας.

Είναι Παρασκευή 13:40. Δίπλα μου πάνω στο γραφείο είναι τα δύο αντίτυπα της πτυχιακής μου. Έτοιμα να παρδωθούνε στο ΙΤΟ στις 14:00, οπότε και ανοίγει.

Το μαλλί μου πετάει επειδή δεν πήγα να κουρευτώ και δεν έχω βάλει και ζελέ.

Έχω να κοιμηθώ από τη Πέμπτη το βράδυ. Τα μάτια μου είναι μαύρα αλλά νοιώθω μία γαλήνη στο μυαλό.

Τελείωσε;

Όλοι γύρω χαμογελούν. Μάλλον τελείωσε.

Ξύπνησα...

...στις 02:00 τα χαράματα. Τώρα είναι 06:15 και η μέρα μου είναι ήδη στη μέση της. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Έχει αλλάξει η μέρα μου. Το meeting πήγε καλά. Μένουν όμως κάποιες διορθώσεις που πρέπει να κάνω μέχρι τη Παρασκευή αλλά δεν έχω καμία μα καμία όρεξη τώρα.

Την Παρασκευή έχει πάρτυ στης Αρετής για τα γενέθλιά της, που είναι σήμερα (χρόνια πολλά Αρετώ, ότι επιθυμείς να το αποκτήσεις και με ένα καλό διδακτορικό). Μάλλον το τελευταίο μου πάρτυ στο Εδιμβούργο. Έτοιμος για κρεπάλη.

Μίλησα και με τον Στέφανο σήμερα, όλα έτοιμα για Άμστερνταμ. Πρέπει να κλείσω όμως το εισητήριο του γυρισμού στην Ελλάδα. Είναι το μόνο που δεν έχω κλείσει. (Γιατί άραγε;).

Και να τι βρίσκεις όταν γυρνάς λίγο στο Ίντερνετ:

• Το "Μάθημα Σολφεζ" που είχαμε στείλει στην Eurovision το 1977 με τον Πασχάλη είχε γίνει τεράστια επιτυχία στο Ισραήλ και παιζότανε 12 χρόνια μετά. Δεν είναι ψέμα, βάζοντας "Greece" στο YouTube σου το βγάζει 4η επιλογή. Ο τύπος που το έχει ανεβάσει είναι Ισραηλινός και στα σχόλια του τραγουδιού μιλάει για το πόσο μεγάλη επιτυχία ήταν στο Ισραήλ. Το link για τους άπιστους.
• Έχοντας ένα λίγο σπάνιο επίθετο, μερικές φορές με συναρπάζει να ψάχνω ανθρώπους που έχουν το ίδιο ("Αλβανόπουλος"). Το έκανα και όταν ήμουν στον ΟΤΕ στο 131. Έτσι λοιπόν υπάρχουν: ένας Κοσμάς στην Αθήνα δερματολόγος, ένας Κώστας στη Λέσβο που έχει ξενοδοχείο, ένα Νίκος που παίζει κλαρίνο και ένας Γ. Αλβανόπουλος που κάνει περιβαλοντολογικές μελέτες. Χμ.
• Το πραγματικό όνομα της Χαρούλας Αλεξίου είναι Χαρίκλεια Ρούπακα και είναι 56 χρονών.
• Η Θήβα χωρίζεται σε 5 συνοικίες: παλαιός & νέος συνοικισμός, Κοντίτο, Τάχι, Αγίων Θεοδώρων και Πυρί. Εγώ πάντως όταν έκανα φαντάρος στη Θήβα, μια βλακεία και μισή ήταν. Μόνο τη σούρα που έριξα στη τελευταία μου έξοδο θέλω να θυμάμαι. Τότε που με τον Τσιόγκα ψάχναμε να βρούμε το δρόμο προς τη πυροβολαρχία. Ιούνιος '05.
  

Στα ακουστικά: Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Δεν πίνω μονάχος.

Βάζω και τους στίχους που μου αρέσουνε πάρα πολύ και μπράβο και στον αδερφό μου που μου το έμαθε:

Αλλάζω το δέρμα μου

Κι ότι μου ζήτησες σου δίνω

Ετούτη η άνοιξη

Χαρές κερνάει μα εγώ δεν πίνω

Δεν πίνει θάλασσα ο βράχος

Κι εγώ δεν πίνω πια μονάχος

Δεν πίνει θάλασσα ο βράχος

Δεν πίνω μάτια μου μονάχος

Να να να...

Αλλάζω τη ρότα μου

Κι όσα μου πήρες χάρισμά σου

Τα χάδια τα πρώτα μου

Έτσι κι αλλιώς ήταν δικά σου

Στην ερημιά δεν ζει τ’ αηδόνι

Κι εγώ δεν θέλω να ’σαι μόνη

Στην ερημιά δεν ζει τ’ αηδόνι

Κι εγώ δεν θέλω να ‘σαι μόνη

Πάει και ο τέταρτος.

Τέταρτος συγκάτοικος αυτή τη χρονιά που φεύγει. Ναι είναι αλήθεια κυρίες και κύριοι, ο Μπαρτζόκας σήμερα το πρωί πήγε στο ITO και έδωσε τη πτυχιακή του. Υπέγραψε τα χαρτιά του και αποχεραίτησε τον AT. Πάει λοιπόν και αυτός. Στην Έρικσον από τις 10 Σεπτέμβρη στο Νότιγχαμ. Άντε και να δούμε τι θα τρως εκεί ρε αχόρταγε. Και που θα κάνεις τέτοια πάρτυ:

Από την άλλη, το προηγούμενο post πήρε φωτιά. Αν και πιστεύω πως η Μαριαλένα έχει να κάνει κάτι με αυτό, χαίρομαι που βλέπω μία τόσο ευχάριστη ατμόσφαιρα. Η Μαριαλένα εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τον παραλογισμό μας αυτές τις μέρες. Ο Νούλο κάνει ανοιχτή πρόταση για Άμστερνταμ (που ισχύει παιδιά - όποιος θέλει ας ζητήσει πληροφορίες). Ο Στρατής από τη Λέσβο όπου έχει πάρει δυσμενή μετάθεση βάζει Artbek στο τραπέζι. Καλός πολίτης ρε Στρατή. Θα τα πούμε και από κοντά όταν έρθεις. Πάντως, το "αν φτάσατε ως εδώ, το έχετε" είναι μεγάλη κουβέντα.

Εγώ παραδίδω τελική μορφή τη Δευτέρα. Ως τότε, hasta luego...

Υ.Γ. Όποιος δεν έχει δει τις ειδήσεις του MEGA από χθες του προτείνω να το κάνει σε αυτό το link. Πάτε κάπου εκεί στη μέση όπου ο Στραβελάκης και ο Καψής μιλάνε με τον εκπρόσωπο της Πυροσβεστική Υπηρεσίας. Έτσι για να δείτε τι γλοιώδη όντα είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι που εξυπηρετούν ξεδιάντροπα τα συμφέροντα των εργοδοτών τους σε ένα επάγγελμα - τη δημοσιογραφία - του οποίου ο απότερος σκοπός είναι ιερός. Σκυλιά των παραθύρων... Εξοργήστηκα πάλι (05:16).

¨Ενα στα γρήγορα.

Post ρε παιδιά. Ένα post στα γρήγορα. Λοιπόν, τον Μάριο τον πήρανε στην Έρικσον. Τον Νίκο τον πήραν σε μια εταιρία στο Λονδίνο. Ξεκινάνε και οι δύο στις 10 του Σεπτέμβρη. Καλή αρχή παιδιά και όλα να πάνε καλά. Σας εύχομαι το καλύτερο και να είστε πάντα καλά (χμ, λίγο μελό).

Εγώ τρέχω σαν πούστης. Το Κεφάλαιο #6 τελείωσε χθες. Κανονικά έπρεπε να είμαι στη φάση revising του κεφαλαίου #7 αλλά... δεν είμαι.

Στο Εδιμβούργο έχει συννεφιά.

Πεινάω και λίγο...

Το poll ανεβαίνει. Δύο μήνες! Ξέρεις τι είναι δύο μήνες σε ένα εργαστήριο; Το νοιώθω πιο πολύ σπίτι μου από κάθε άλλο διαμέρισμα στο Εδιμβούργο...

Μερικοί...

...ακούνε μουσική.

...τα έχουνε παίξει.

...βλέπουνε ταινία.

...δεν έχουν σπίτι.

...δεν έχουν ομπρέλα.

...δεν έχουν τι να κάνουν.

...ταξιδεύουν για Ελλάδα.

...πίνουν τσάι με γάλα.

...δεν κοιμούνται.

...διαβάζουν.

...δεν διαβάζουν.

...νοιώθουν μόνοι.

...θέλουν να μείνουν μόνοι.

Στα ακουστικά: Μύθος FM - Θεσσαλονίκη.

Ξημέρωσε πάλι. Πάμε για ύπνο.

{Έχω βάλει δύο καινούργια blogs στα "Αγαπημένα" μου. Άντε το ένα είναι από τη Δράμα και μπορεί να μην σας ενδιαφέρει. Το "Άνθρωποι από καλαμπόκι" (και όχι Καλαμπάκι) όμως είναι πάρα πολύ ωραίο. Διαβάστε από που βγήκε ο τίτλος του blog...}